Kontakt
Msze święte
Niedziele:
07:00
09:00
11:00
16:30
Msze św. w dni robocze:
06:30
18:00
Historia parafii
Dokładnej daty założenia tutejszej parafii nie znamy ponieważ nie zachował się do naszych czasów jej akt fundacyjny. Sprawa ta więc nadal pozostaje w cieniu tajemnicy. Jednak dzięki notatce, znajdującej się w księgach parafialnych, dowiadujemy się, że parafia powstała na samym początku XIV wieku.W roku 1301 Władysław Łokietek, ówczesny Książę Kujawski i Sandomierski, a późniejszy król Polski, darował na wieczne czasy wieś Porzecze Rygielskie i wieś Burzyn dwóm szlachcicom herbu Pobóg – Mikołajowi Burzy i Wawrzyńcowi Kielanowskiemu. Oni to byli fundatorami pierwszego kościoła i założycielami parafii, którą oddali w zarząd księdzu Stanisławowi Pierzchale. Na utrzymanie proboszcza darowali 1 łan gruntu (126 mórg) z lasem, który rozciągał się od rzeki (Szwedki) – „środkiem wsi płynącej” – aż do „granic królewskich” tj. północnej granicy wsi Żurowa. W owym czasie papieżem był Bonifacy VIII , a biskupem diecezji krakowskiej ks. Bp Jan II Muskata (1294-1320).Początkowo do parafii należały wsie: Burzyn, Joniny, Kielanowice, Kowalowy i Ryglice, natomiast wsie Bistuszowa i Uniszowa – jako własność opatów tynieckich- wchodziły w skład parafii Tuchów. Były więc Ryglice parafią rozległą, o powierzchni 51,5 km. Według danych z roku 1350, mieszkańców w tym czasie było 168, od nich płacono 3,16 skojców świętopietrza.Parafia od początku swego istnienia przynależna była do diecezji krakowskiej, dekanatu tuchowskiego, natomiast administracyjnie do powiatu bieckiego, woj. krakowskiego. Budowle kościołów Pierwszy kościół – wybudowany był na pewno z drzewa modrzewiowego, w które tutejsza okolica w owym czasie obfitowała. Nie przetrwał do naszych czasów, gdyż został zniszczony w roku 1567 przez wojska Rakoczego Jerzego II, księcia węgierskiego, sprzymierzonego wówczas ze Szwedami. W tym czasie proboszczem był ks. Walenty Dybalski (1644-70).Nie znamy lokalizacji budowli. Jednak biorąc pod uwagę ówczesne zwyczaje – grzebanie zwłok ludzkich wokół kościoła- możemy wnioskować, że był usytuowany na miejscu dzisiejszego “rynku”, gdyż podczas przeprowadzania niwelacji tego terenu w roku 1936, natrafiono tu na liczne szkielety ludzkie. Prawdopodobnie drugim z kolei kościołem był kościół, pochodzący z końca XVII w., który w roku 1947 został przeniesiony do wsi Kowalowy jako zabytek. Zbudowany był z drzewa modrzewiowego na zrąb, o prezbiterium trójkątnym, trzech nawach halowych z transeptem, murowaną zakrystią od strony północnej i dwoma przedsionkami czyli kruchtami. Od strony zachodniej była kruchta tzw. “Wielka” (główne wejście), a od strony południowej boczna, zwana także “babincem”. Ściany zewnętrzne, jak również stromy dach trzyspadowy były pokryte gontami. Wokół niego istniał cmentarz grzebalny, nieczynny od drugiej połowy XVIII w. Kościół otoczony był murem ceglastym wzniesionym w roku 1870 r. , kosztem 600 zł. Było w nim trzy wejścia: od strony południowej, wschodniej i zachodniej. Wejście od strony zachodniej było wejściem głównym, w pobliżu którego po lewej stronie stała murowana dzwonnica z trzema otworami dzwonnymi. Parkan murowy wraz z dzwonnicą, został rozebrany w roku 1924, a uzyskaną z rozbiórki cegłę przeznaczono na budowę nowego kościoła. W roku 1944 podczas okupacji Niemcy urządzili w nim oborę dla bydła przeznaczanego na ubój dla wojska frontowego, dokonując tym postępkiem profanacji – nieczynnej już wówczas – świątyni. Po zakończeniu działań wojennych kościół ten został obudowany z zachowaniem wszystkich cech budowlanych, tak zewnętrznych jak i wewnętrznych „starej” świątyni – z wyjątkiem pokrycia gontowego, które zastąpiono blachą ocynkowaną. Stoi do dnia dzisiejszego w parku byłego Dworu, tuż obok szosy Ryglice – Jodłowa. Obecny kościół w Ryglicach- pod wezwaniem św. Katarzyny – został wybudowany w latach 1926 – 1942 staraniem ówczesnego ks. Proboszcza Jakuba Wyrwy (1913-1953). Projektantem budowli był dr inż. Zubrzycki, architekt krakowski, natomiast całością budowy kierował miejscowy budowniczy Franciszek Boratyński, który wraz z tutejszymi murarzami wybudował wiele kościołów na terenie Polski, a zwłaszcza na jej wschodnich rubieżach. Budulec na niego pochodził z rozmaitych źródeł rozbiórki – jak już wspomniano – parkanu i dzwonnicy z rozbiórki browaru dworskiego, który jako nieczynny po zdewastowaniu go przez wojska rosyjskie i austriackie podczas pierwszej wojny światowej, został darowany w roku 1921 na własność ks. Jakubowi Wyrwie przez ówczesnego właściciela dworu, Artura Zarembę Cieleckiego. Ponadto cegłę jak również dachówkę kupowano w cegielni w Tuchowie i Tarnowie. Kamień czerpano z kamieniołomów miejscowych oraz swoszowskich, natomiast budulec szlachetniejszy sprowadzano z Szydłowca (woj. kieleckie)Obróbkę kamienia wykonali miejscowi kamieniarze, a prace murarskie miejscowi murarze. Robocizna niefachowa oraz zwózka materiałów budowlanych została wykonana bezpłatnie przez parafian.Na pokrycie kosztów budowy, była wyznaczona wszystkim parafianom posiadającym gospodarstwa tzw. konkurencja. Pomocy w zbożnym dziele udzielili także rodacy z Ameryki, którzy z tutejszej parafii przed kilkudziesięciu laty tam wyemigrowali za chlebem. Duży wkład pieniężny w budowę wniósł sam proboszcz, na co sprzedał kilkanaście hektarów ziemi plebańskiej. Na skutek sporu o lokalizację kościoła, powstałego pomiędzy ówczesnym dziedzicem Arturem Zarembą Cieleckim a ks. proboszczem J. Wyrwą, dziedzic odmówił płacenia konkurencji, protestując tym sposobem przeciwko temu, że jego koncepcja usytuowania kościoła koło cmentarza wojennego nie została przyjęta przez księdza proboszcza i projektanta. Zabytkowy wystrój wnętrza świątyni został w całości przeniesiony ze starego kościoła. Do cennych zabytków należą ołtarze – wykonane przez nieznanych nam rzeźbiarzy – a zwłaszcza dwa boczne z obrazami: Chrystusa “Ecce Homo” (Oto człowiek) z roku ok. 1600 (lewy boczny) i św. Anny Samotrzeć z roku ok. 1600 (prawy boczny). Na nastawie ołtarza św. Anny, znajdują się dwa herby tzw. złożone, fundatorów tego ołtarza; z lewej strony herb “Abdank”, z prawej zaś herb “Strzemię”. Oprócz ołtarzy do zabytków należą: kamienna chrzcielnica z 1554 r., barokowa ambona z postacią Chrystusa i czterema postaciami ewangelistów z ich symbolami, oraz niektóre obrazy z XVII i XVIII w. Postacie przyozdabiające ambonę, zostały ufundowane przez Michała Witalisa, posła do parlamentu wiedeńskiego z roku 1865.Piękne witraże zdobiące okna, ufundowane zostały przez osoby prywatne bądź rodziny, organizacje polityczne, oświatowe i zawodowe oraz bractwa kościelne, o czym informują umieszczone na nich napisy. Piękne ich barwy napełniają wnętrze całej świątyni radosnym nastrojem, zwłaszcza w słoneczne dni. Wykonane one zostały przez firmę braci Paczków w Krakowie, a zaprojektowane przez wybitnych krakowskich malarzy.