Kontakt
Msze święte
Niedziele:
07:00
09:00
11:00
16:00
Msze św. w dni robocze:
06:30
18:00
Historia parafii
Jan Długosz w Liber beneficiorum podaje, że Okulice (Okolycze) i znajdująca się w nich kaplica należały do parafii Cerekiew (Czerkyew). Ten pierwszy drewniany okulicki kościółek zawalił się w 1550 roku, a drzewo, które z niego pozostało, zostało spalone w pobliskiej gorzelni. Obrazy i sprzęt przeniesiono do Cerekwi. W miejscu, gdzie poprzednio stała kaplica, ksiądz Marcin ze Strobowa, prebendarz w Cerekwi, postawił krzyż, przy którym szczególnie w piątki gromadzili się ludzie na modlitwę. Krzyż ten kazał zniszczyć właściciel Okulic, Zbigniew Rupniewski, który w 1537 roku kupił Okulice od Benedyktynów. Kilka lat później ponownie postawiono krzyż, a ksiądz Marcin ze Strobowa odprawiał przy nim Mszę św. w namiocie. W 1588 roku, beż uprzedzenia i zgody władz kościelnych, przystąpiono do budowy nowej kaplicy. Akta wizytacji kanonicznej biskupa Krzysztofa Kazimierskiego – nominata kijowskiego, który wizytował Okulice z polecenia kardynała Radziwiłła, biskupa krakowskiego – z 1597 roku wspominają właśnie o tym kościółku pod wezwaniem Zwiastowania NMP. W głównym ołtarzu umieszczony był obraz Matki Bożej, a świątynia zasłynęła już wówczas z wielu wotów i pielgrzymek ludności. Konsekrowana została dopiero w 1647 roku przez biskupa Wojciecha Lipnickiego, sufragana krakowskiego, pod wezwaniem Nawiedzenia NMP. Z czasem świątynia okazała się zbyt mała i staraniem księdza Aleksandra Kownackiego została rozbudowana. Jej konsekracja, pod wezwaniem Narodzenia NMP i św. Aleksandra, odbyła się 8 września 1691 roku. Dokonał jej biskup Stanisław Szembek, sufragan krakowski. W następnych latach wybudowano w pobliżu kościoła murowaną dzwonnicę, w której umieszczono dwa dzwony (jeden z nich zachował się do dzisiaj). W roku 1780 kościół okulicki spłonął doszczętnie. Ocalał jednak obraz Matki Bożej, 120 wotów, kielichy, kosztowności i paramenty kościelne. Ocalała także dzwonnica, którą zamieniono w zaistniałej sytuacji na kaplicę. W protokole przejęcia parafii Cerekiew przez księdza Stanisława Karońskiego w 1781 roku czytamy o ubogiej okulickiej kaplicy, w której w wielkim ołtarzu umieszczony był obraz Matki Bożej. W 1792 roku Okulice wizytował biskup Florian Amand z Janówka Janowski, pierwszy ordynariusz tarnowski. Zainteresował się sprawą budowy kościoła, gdyż rząd austriacki jako spadkobierca dóbr królewskich, do których należały Okulice, nie spieszył się z budową nowej świątyni. Biskup wizytator polecił księdzu Antoniemu Kowalskiemu, proboszczowi z Cerekwi, starać się w Zarządzie Kameralnym w Niepołomicach o postawienie w Okulicach choć prowizorycznego budynku, szopy, do której mogliby schronić się ludzie przed deszczem i śniegiem, gdyż dzwonnica służąca za kaplicę mogła pomieścić zaledwie 8 osób. W roku 1801 Jan Raczyński, właściciel Radziejowa, Wrzępi i Michali, wystąpił z propozycją budowy kościoła na własnych gruntach w Radziejowie pod lasem bratucickim. Mieszkańcy Okulic nie zgodzili się jednak na tę lokalizację, twierdząc, że kościół powinien stanąć tam, gdzie objawiła się Matka Boża. Dopiero w 1809 roku rząd austriacki przystąpił do budowy kościoła. Kościół został zbudowany jednak ze złej jakości materiału, bez odpowiednich fundamentów. Dlatego też, po powodzi w 1813 roku, kiedy to został zalany, zaczęły pękać ściany i sklepienia. Poważnie uszkodzony kościół, poświęcił w uroczystość Zielonych Świąt w 1815 roku ksiądz Antoni Kopczyński, dziekan wojnicki i proboszcz szczurowski. W 1836 roku kościół był już w bardzo złym stanie. Władze kościelne zwracały się z prośbą do rządu o odrestaurowanie go. Sześć komisji dokonało oględzin budynku, ale po spisaniu protokołów nie nastąpiły żadne konkretne działania. Dopiero w latach 1838-1840 przeprowadzono konieczne prace, mury ściągnięto żelaznymi ankrami. W pierwszych dniach czerwca 1842 roku odrestaurowana świątynia została konsekrowana pod wezwaniem NMP przez biskupa Józefa Wojtarowicza, ordynariusza tarnowskiego. Jednak w kolejnych latach kościół ulegał dalszym zniszczeniom i w roku 1886 jego stan techniczny był tak zły, że budynek groził zawaleniem. Na szczęście Okulice zostały parafią w 1888 roku, a pierwszy proboszcz, ksiądz Andrzej Mucha, w 1891 roku zabrał się energicznie do remontu kościoła. Po kilku latach jednak od jego zakończenia dało się zauważyć, że nie przyniósł on spodziewanych efektów, pociągnął za sobą tak wielkie koszty, że ksiądz Mucha niejednokrotnie ubolewał nad tym, twierdząc, że kosztował więcej niż budowa nowej świątyni. Tuż przed drugą wojną światową zaczęły pękać ankry, tworzyły się rysy na murach i sklepieniu budynku, ale starania o budowę nowego kościoła można było podjąć dopiero po wojnie. O zezwolenie na budowę nowej świątyni zaczął zabiegać ksiądz Józef Augustyn, proboszcz okulicki. Projekt nowego kościoła w stylu klasycystycznym, autorstwa inż. Stanisława Murczyńskiego, zatwierdził Urząd Wojewódzki w Krakowie 23 sierpnia 1949 roku. Budowę rozpoczęto w połowie października 1949 roku. Trwała ona 10 lat. 17 maja 1959 roku biskup Karol Pękala, sufragan tarnowski, konsekrował nowy kościół w zastępstwie biskupa ordynariusza Jana Stepy.