Kontakt
Adres
Wierzchosławice 83A, 33-122 Wierzchosławice
Biuro parafialne
czynna codziennie z wyjątkiem Niedziel. rano w godzinach od 7:00 do 7:30. Wieczorem bezpośrednio po Mszy Świętej
Kontakt
14 679 64 94
Msze święte
Niedziele:
06:30
08:00
09:30
11:00
17:00
Msze św. w dni robocze:
06:30
18:00
Historia parafii
Początki parafii w Wierzchosławicach sięgają czasów, gdy odnotowanie każdego wydarzenia nie było ani możliwe, ani też nie wydawało się potrzebne. Z problemem braku jednoznacznych źródeł boryka się wiele miejscowości i parafii: chociażby parafia katedralna w Tarnowie. Wzmianki historyczne o parafii wierzchosławickiej są bardzo skromne: najstarsza pisemna wzmianka pochodzi z 1326 r. i zawiera informacje o zapłaceniu dziesięciny papieskiej z dochodów parafii przez plebana Bogumiła z parafii św. Wojciecha w Wierzchosławicach. Z wysokości opłat wnioskuje się, że parafia była już dosyć duża i zamożna, a zatem jej początki sięgają okresu wcześniejszego. Opierając się na badaniach nad procesami osadnictwa na terenie dzisiejszych Wierzchosławic, historycy wysnuli hipotezę, że parafia Wierzchosławice powstała w pierwszej połowie XIII w., a jej fundatorem był zapewne komes Strzesz (Strzeszek) z rodu Sulimów, do którego wieś należała, a który był cześnikiem książęcym w latach 1222–1230. To właśnie ten okres pomiędzy 1223 r. a 1230 r. można śmiało przyjąć za datę powstania naszej parafii. W tamtym czasie utworzenie parafii nie tylko wiązało się z uzyskaniem zgody od biskupa czy postawieniem kościoła, ale przede wszystkim ze znalezieniem księdza i zapewnieniem mu stabilnego źródła utrzymania. Takie beneficjum niekiedy składało się z dóbr ziemskich położonych w pewnym oddaleniu od siebie, co pozwalało przetrwać np. po lokalnej powodzi. Proboszczom w Wierzchosławicach przypadała dziesięcina z dóbr położonych aż za Wisłą: w Rzemianowicach i Krzczonowie, które w owym czasie należały do Strzeszka (lub jego bliskich krewnych). Również wezwanie kościoła — św. Wojciecha — według historyków wskazuje na to, że właśnie Strzeszek najprawdopodobniej był fundatorem kościoła. Historyk Kościoła ks. Bolesław Kumor również przyjmuje I połowę XIII wieku za wielce prawdopodobną datę powstania parafii. Administracyjnie parafia w Wierzchosławicach wchodziła w skład diecezji krakowskiej i należała do dekanatu, który zwany był tarnowskim, niekiedy wojnickim lub górskim (od miejscowości Góra [Zbylitowska]). Jednakże przyjmuje się, że jego granice w głównej mierze były takie same. Dopiero ok. 1450 r. powstaje odrębny od Tarnowa dekanat ze stolicą w Wojniczu. Warto również wspomnieć, że w owym czasie Wojnicz (prawa miejskie od ok. 1240 r.) był znacznie ważniejszym ośrodkiem niż Tarnów (prawa miejskie od 1330 r.), który swój rozwój zawdzięcza w głównej mierze staraniom „dynastii” Janów Tarnowskich. Jak pokaże późniejsza historia, rozwój Tarnowa okupiony był zubożaniem okolicznych wsi i parafii. 17 kwietnia 1400 r. biskup krakowski Piotr Wysz, na wniosek Jana z Tarnowa, wojewody sandomierskiego i właściciela Tarnowa, podniósł kościół Najświętszej Maryi Panny w Tarnowie do godności kolegiaty. 20 lutego 1481 r. Jan Amor Tarnowski odkupuje na własność całą wieś Wierzchosławice, Ostrów, Gosławice i Komorów wraz z tytułem patronatu i prezenty (czyli przedstawiania biskupowi kandydata na proboszcza) do parafii Wierzchosławice. W 1493 r. pożar miasta uszkadza również tarnowską farę. 22 stycznia 1494 r. — trzy lata po zakupie wsi — kasztelan krakowski Jan Amor I Tarnowski, właściciel Wierzchosławic i wnuk Jana z Tarnowa, przy akceptacji o. Jakuba, proboszcza z Wierzchosławic, prosi biskupa krakowskiego (kard. Fryderyka Jagiellończyka, będącego jednocześnie arcybiskupem gnieźnieńskim i Prymasem Polski) o przyłączenie kościoła parafialnego pw. św. Wojciecha w Wierzchosławicach do kolegiaty Najświętszej Maryi Panny w Tarnowie, jednocześnie ustanawiając kanonię przy ołtarzu św. Barbary. Prośbę swą motywuje niewielką liczebnością wiernych w parafii w Wierzchosławicach oraz niewystarczającą liczbą księży do posługi przy tarnowskiej kolegiacie. Brak pisemnej odpowiedzi kardynała sugeruje, że kardynał [ustnie lub poza dekretami] nakazał Tarnowskiemu zorganizowanie uposażenia dla wikarego, który miał się opiekować placówką w Wierzchosławicach. Dnia 2 kwietnia 1498 r. w Krakowie tenże Jan Amor z Tarnowa, kasztelan krakowski, dochodami probostwa w Wierzchosławicach uposaża nową kanonię św. Barbary i ponownie zwraca się z prośbą do biskupa krakowskiego o przyłączenie dóbr wierzchosławickich do ołtarza św. Barbary oraz o ustanowienie w Wierzchosławicach wikariuszostwa. Jan Tarnowski chce, aby poprzez włączenie proboszcza wierzchosławickiego w poczet kanoników, zobowiązać go do podjęcia szeregu obowiązków duszpasterskich w kościele w Tarnowie. Ma to na celu rozwój duchowy i materialny tarnowskiej kolegiaty. Wiąże się jednak z degradacją placówki w Wierzchosławicach, gdyż opiekę duszpasterską ma sprawować tam jedynie wikariusz, który ma mocno ograniczone dochody względem dóbr proboszcza. Pozostawiono mu: część gruntów proboszcza zwanych Mogi(e)łki i Smolnice; część łąk razem z domem i ogrodem w Wierzchosławicach, a także przychody z dziesięciny w folwarkach leżących po drugiej stronie Wisły: Charbinowice oraz Krzczonów. Dokument podpisany przez Jana Amora Tarnowskiego szczegółowo wymienia dobra parafii w Wierzchosławicach, a w szczególności wsie: Wierzchosławice, Gosławice, Komorów, Bogumiłowice i Ostrów. 19 grudnia 1498 r. kard. Fryderyk Jagiellończyk, ordynariusz krakowski, zatwierdza uposażenie kanonii św. Barbary przy tarnowskiej kolegiacie dochodami beneficjum w Wierzchosławicach i zwalnia nowego kanonika ze wszelkich zobowiązań — tak duchowych, jak i materialnych — wobec dawnej parafii. Kolegiatę tarnowską zniesiono dopiero w 1786 r., a placówce w Wierzchosławicach przywrócono wtedy pełne prawa parafii.