Marzec to miesiąc, w którym natura budzi się do życia, a Kościół kieruje wzrok ku św. Józefowi. Bóg, który wszystko czyni we właściwym czasie, postawił w centrum tego miesiąca człowieka niezwykłego – milczącego cieślę, który bardziej niż ktokolwiek inny umiał słuchać.
Bo Józef nie mówi. Przynajmniej nie w sposób, w jaki my przywykliśmy mówić. Nie zostawił po sobie wielkich mów ani teologicznych traktatów. Jego słowa nigdy nie zabrzmiały publicznie, nie trafiły do Ewangelii. A jednak mówi. Mówi przez swoje czyny, przez swoją postawę, przez decyzje podejmowane w ciemności – w nocy Betlejemskiej stajni, w nocy Egipskiej ucieczki, w nocy własnych wątpliwości.
Jego święto obchodzimy 19 marca – niemal w samym sercu Wielkiego Postu. To dzień, który na chwilę przerywa pokutne milczenie fioletowych szat, aby rozbłysnąć bielą radości. W brewiarzu przeplatają się teksty o dwóch Józefach: tym, który w Egipcie gromadził zboże, i tym, który w Nazarecie strzegł Żywego Chleba. W kolekcie prosimy, by św. Józef, który troszczył się o początki naszego zbawienia, dalej czuwał nad Kościołem, Mistycznym Ciałem Chrystusa.
Nie jest to święto hałaśliwe. Józef nie lubi zgiełku. To raczej zaproszenie, by dostrzec świętość w prostocie codzienności. Bo Józef to patron ludzi, którzy nie szukają blasku reflektorów, ale są fundamentem świata: ojców, rzemieślników, pracowników, ludzi, którzy każdego dnia podejmują trud, by w cichości budować dobro.